Τον τελευταίο χρόνο, υπό το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας, τα δυτικά κράτη συναγωνιζόμενα μεταξύ τους στον αυταρχισμό, έχουν κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μία πολιτική τάξη, βασισμένη στην επιβολή απαγορεύσεων, την οποία στοχεύουν να κανονικοποιήσουν. Σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση, υπό το φαινομενικά αθώο πολιτικό σύνθημα της “σωτηρίας κάθε ζωής”, επέβαλε κάθε είδους χουντικής έμπνευσης περιορισμούς των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, όπως π.χ. η καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, η απαγόρευση κοινωνικών συναθροίσεων, πολιτικών συγκεντρώσεων και η υποχρεωτική μασκοφορία στο δημόσιο χώρο. Αυτό που βιώνουμε στο πετσί μας, είναι ένας ιστορικά αδιανόητος περιορισμός της ελευθερίας κίνησης και μία υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής, η οποία μετατρέπεται σε απλή βιολογική συνθήκη.
Είναι η πρώτη φορά, που η απειλή μίας επιδημίας οδηγεί στην ομηρία και στην κατ’ οίκον φυλάκιση εκατομμυρίων υγειών ανθρώπων, υπό την απειλή υψηλών προστίμων από τις κυβερνήσεις και παραγωγής τρόμου από τα ΜΜΕ και τους ειδικούς. Με την καλλιέργεια του φόβου και του δόγματος της ατομικής ευθύνης, τα κράτη με τη χοντροκομμένη συμμετοχή των επιστημόνων, ξεδιπλώνουν ένα από τα λιγοστά ταλέντα που διαθέτουν: την επιβολή της τάξης. Έτσι, η εργαλειοποίηση ενός ιού κι ο τρόμος απέναντί του, δημιουργούν τις συνθήκες για να ασκήσουν την εξουσία τους κεκλεισμένων των θυρών.
Ο “φονικός ιός” αποτελεί την τέλεια αφήγηση. Μία “φυσική καταστροφή”, που λειτουργεί ως καταλύτης, αφενός για τη βίαιη εντατικοποίηση της προϋπάρχουσας αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου, με όσα αυτή μπορεί να συνεπάγεται: έκρηξη ξανά της ανεργίας, ακραία υποτίμηση του βιοτικού μας επιπέδου, πλήρη ελαστικοποίηση των όρων εργασίας. Ως καταλύτης, αφετέρου, για την εγκαθίδρυση από το κράτος και το κεφάλαιο μίας νέας πραγματικότητας, η οποία απαιτεί την απότομη γιγάντωση της ψηφιακής διαμεσολάβησης και τη βίαιη επιτάχυνση στην αλλαγή του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τους άλλους ανθρώπους, τις δραστηριότητές της καθημερινής μας ζωής, τις κοινωνικές μας σχέσεις, το ίδιο μας το σώμα και εν τέλει την ίδια μας τη ζωή.
Η τηλεργασία, η τηλεκατανάλωση, η τηλεκπαίδευση και οι τηλεδιασκέψεις φαίνεται πως ήρθαν για να μείνουν, αφού η απουσία της άμεσης επαφής προσφέρει μία άνευ προηγουμένου αύξηση της παραγωγικότητας για τις επιχειρήσεις και μία τεράστια δεξαμενή δεδομένων για τον καθολικό και εξατομικευμένο έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων, ηθών και συμπεριφορών. Παράλληλα, η υπόθεση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, έμμεσου ή δια νόμου, και η συζήτηση για το ψηφιακό υγειονομικό διαβατήριο, πέρα από τα εύλογα ερωτήματα ασφάλειας των εμβολίων και ηθικής που εγείρουν, βάζουν τις βάσεις για την ανάδυση ενός νέου ολοκληρωτισμού. Η εκβιαστική απαίτηση κράτους και κεφαλαίου για την πλήρη διαφάνεια των υπηκόων του, φέρνει στο επίκεντρο το καθολικό ψηφιακό φακέλωμα στο όνομα της υγειονομικής ασφάλειας. Συνθήκη στην οποία θα πρέπει να επιδεικνύουμε, όποτε μας ζητηθεί, το ψηφιακό πιστοποιητικό υγείας, ώστε να μας επιτραπεί να εργαστούμε, να ταξιδέψουμε, να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο, να πάμε σε μία συναυλία…
Και όλα αυτά, ενώ στη δημόσια σφαίρα διεξάγεται (από κρατικούς φορείς, υπερεθνικούς οργανισμούς και ΜΜΕ) μια συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία. Η υπερπροβολή ακροδεξιών και παράλογων θεωριών ή ερμηνειών ως των μοναδικών αντιφωνιών στο κυρίαρχο αφήγημα της κορωνο-τρομοκρατίας, επιτελεί ρόλο συσκότισης και προληπτικής λογοκρισίας κάθε πραγματικά κριτικής αμφισβήτησης του βαθύτερου πυρήνα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Σ’ ένα τέτοιο κρεσέντο προπαγάνδας και λογοκρισίας, όποιος άνθρωπος τολμήσει να αμφισβητήσει την καθεστωτική αφήγηση για την “υγειονομική κρίση” και να κάνει πολιτική κριτική, κατηγορείται αυτόματα ως διασπορέας ψευδών ειδήσεων, αρνητής, συνωμοσιολόγος, ακροδεξιός ή ψεκασμένος και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να διωχτεί για προτροπή σε ανυπακοή.
Στην παρούσα συγκυρία λοιπόν, είναι επιτακτική η ανάγκη να ξανά ορίσουμε τη θέση μας, αποκτώντας συνείδηση αυτής. Να σπάσουμε τη σιωπή απέναντι στα ΜΜΕ και τους ειδικούς. Να κινητοποιηθούμε ενάντια σε μία πραγματικότητα, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μία στρατιωτική δικτατορία.
Ως Πολιτικές Συνελεύσεις Ενάντια στην Κανονικότητα απευθύνουμε πρόσκληση σε όσους και όσες βρίσκουν τον εαυτό τους στο παραπάνω πλαίσιο, για τη δημιουργία μίας ανοιχτής πολιτικής συνέλευσης –στην οποία θα συμμετέχουμε από κοινού και εμείς, ως άτομα και όχι ως ομάδα– που θα έχει ως στόχο μία σειρά από εξωστρεφείς δράσεις (από κινήσεις αντιπληροφόρησης μέχρι την οργάνωση δημόσιων κινητοποιήσεων και εκδηλώσεων), με κύριους άξονες την εναντίωση:
• στην απαγόρευση κυκλοφορίας
• στην απαγόρευση των “άσκοπων” μετακινήσεων (sms)
• στην ποινικοποίηση των κοινωνικών επαφών και συναθροίσεων
• στην απαγόρευση των πολιτικών συγκεντρώσεων
• στην υποχρεωτική μασκοφορία
• στον έμμεσο ή δια νόμου υποχρεωτικό εμβολιασμό
• στην ψηφιακή επιτήρηση
Κάτω το Κράτος & το Κεφάλαιο